Hau da hau zoramena!

Egun borobila izan da gaurkoa. Neure burua gero eta hobe ikusten dut haurrekin elkarlanean aritzerakoan, baina, hala ere, konturatu naiz oraindik ere asko geratzen zaidala ikasteko eta hobetzeko. Izan ere, gaur irakasleak ohikoa baina denbora gehiago utzi dit bakarrik haurrekin gelan eta gauza asko gertatu dira denbora horretan, gehiegi agian.

         Eguna beste edozein egun bezala hasi da. Errutinak dioen modua,. haurrak agurtu, arduraduna aukeratu, honek bere zereginak egin, ipuina irakurri eta txokoetako txartelak banatu dira. Haurrak txokoetan jolasean hasi direnean Marjose, irakaslea, ikasgelatik irten da momentu luze baterako. Hasieran dena itxuraz ongi zioan, baina etxe txokora joan naizenean, haurretako bat oso triste zegoela konturatu naiz, ez baitzuen jolasten. Maddi Gaintzakoa da, bere gelakide Nerearen moduan, eta oso harreman estua dute. Baina gaur ez da etorri bigarren hau eta lehenari nabari zitzaion bere falta sentitzen zuela. Bere gana joan naizenean ea zer gertatzen zitzaion galdetzera, sekulako negar saioari hasiera eman diot. Momentu batez zer egin jakin gabe geratu naiz, baina segituan erreakzionatu eta lasaitzen saiatu naiz. Une berean, beste mutil bat etorri zait bere txokoko lagun batek ez ziola jolasten uzten kexatuz, hau ere erdi negarrez. Ibai, lasaitu ondoren oraindik ere Maddi negarrez zegoen eta berarekin denbora dexente egon eta jolastera bultzatu ostean lortu dut denak lasaitzea azkenean. Marijoseren beharra sumatu badut ere, nahiko ondo konpondu dula iruditzen zait. Hori bai, ordundik asko gehiago aztertzen dut Marijosek izaten duen jarrera arazoak konpontzean, behatuz ere asko ikasiko baitut.

        Hau gutxi ez balitz, atxedenaldian Juantxok sekulako zauria egin du eskuan. Oso mugitua da haur hau eta beti dabil kolpea gora kolpea bera. Baina, oso gutxitan kexatzen da erortzen denean, eta, beraz, gaurkoan negarrez hasi denean minarengatik, bagenekien kolpea ez zela tontakeri bat izango. Eta zuzen genbiltzan, nikia odolez zikinduta zeukan, bi behatzetan azala altxatua baitzuen. Odola geratzean, tirita pare bat jarri eta haurra berriro ere ezer gertatu ez balitz bezala zebilen eta berriro ere erori da baina azken hau ez da horrenbestekoa izan. Ai Juantxo, Juantxo... A zer nolako mutila!

       Espero dut bihar haurrak lasaiago etortzea eta horrela ez bada, nire irtenbidea bilatzeko modua hobetzeko aukera izango dut, gaizki ez zait etorriko eta. Biharrartee!